Ode aan de stilte uit 1999, voorgedragen bij de opening van de Driepas

Er groeit een stilte diep
in mij waar zelfs
het ruisen van…
Nou ja.
Of zelfs het stoffigst
sterrenlicht niet.
Je kent dat wel
denk ik.
Of misschien niet.
Enfin.
Die stilte dus.
Mijn bron
waaruit ik denk
en voel.
Soms althans
voel ik dat ik denk.

Daar in die stilte
weef ik onhoorbaar
mijn gedachten.
Hoor het onhoorbare.
In het duister
is er niets dat
de weerschijn vangt
van mijn lumineuze
ideeën.

En toch
heel diep in mij
groeit
als wassend water
een stilte
die geluk voorspelt.